Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kościerzynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kościerzynie I Wydział Cywilny

w składzie następujacym:

Przewodniczący : SSR Magdalena Lemańczyk-Lis

Protokolant : Jowita Laska - Trawicka

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2017 r. w K. na rozprawie

sprawy z powództwa (...)S.A. z siedzibą we W.

przeciwko P. S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego P. S. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 6.578,96zł (sześć tysięcy pięćset siedemdziesiąt osiem złotych 96/100) wraz z odsetkami umownymi od dnia 23.11.2015r. w wysokości stanowiącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP przy czym od dnia 01.01.2016r. nie wyższych niż odsetki maksymalne za opóźnienie do dnia 11.12.2017r.

II. rozkłada należność określoną w punkcie pierwszym na 17 (siedemnaście) miesięcznych rat płatnych do dnia 10-go (dziesiątego) każdego kolejnego miesiąca, poczynając od następnego miesiąca po miesiącu, w którym tenże wyrok się uprawomocni, przy czym 6 (sześć) pierwszych rat płatnych w kwocie po 200zł (dwieście złotych) każda, kolejnych 10 (dziesięć) rat w kwocie po 500zł (pięćset złotych) każda, ostatnia 17 (siedemnasta) rata w kwocie 378,96zł (trzysta siedemdziesiąt osiem złotych 96/100) wraz z odsetkami umownymi zasądzonymi w pkt. I wyroku, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku uchybienia w płatności raty cała pozostała należność staje się natychmiast wymagalna z umownymi odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia uchybienia terminowi płatności do dnia zapłaty.

III. odstępuje od obciążenia pozwanego kosztami postępowania w sprawie.

SSR Magdalena Lemańczyk-Lis

Sygn. akt I C 593/16

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2015 roku powód (...) SA z siedzibą we W. zwrócił się z pozwem do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego P. S. kwoty 6.578,96 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 23 listopada 2015 roku do dnia zapłaty. Nadto wniósł również o zasądzenie od pozwanego kosztów sądowych w kwocie 83 złotych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że wierzytelność przeciwko pozwanemu wynika z zawartej przez strony w dniu 12 października 2004 r. umowy pożyczki w rachunku prowadzonym w ramach konta nr (...), ustalając limit pożyczki w wysokości 5.200 złotych, w ramach której pozwany zobowiązał się do dokonywania co miesięcznych wpłat w wysokości 1.500 złotych. Z uwagi na fakt, że pozwany nie wywiązał się z obowiązku comiesięcznego zasilania rachunku jak również spłaty wykorzystanej pożyczki z upływem okresu na jaki została zawarta, całość roszczenia stała się wymagana z dniem 11.10.2014 r..

Powód pismem z dnia 31 maja 2015 roku wezwał pozwanego do zapłaty wymaganego zobowiązania.

Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kwota 6578,96 złotych z tytułu niespłaconej należności głównej oraz dalsze odsetki naliczane od dnia następnego po dniu złożenia pozwu do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 5819,72 złotych według zmiennej stopy procentowej wyznaczone jako 4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym.

Powód wskazał, że istnienie powyższej wierzytelności, jej wysokość oraz terminy płatności odsetek wynikają wprost z wyciągu z ksiąg bankowych powoda z dnia 22.11.2015 r. Wobec niespłacenia przez pozwanego zaległości, powództwo jest uzasadnione. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-4, pozew k. 16-17)

Pismem z dnia 18 marca 2016 roku powód sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób, że zażądał odsetek stanowiących każdorazowo 4-krotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, przy czym od 1 stycznia 2016 roku nie wyższych niż odsetkowi maksymalne za opóźnienie. (pismo k. 149)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 9 kwietnia 2016 roku wydanym w sprawie I Nc 342/16 uznano roszczenie powoda w całości. (nakaz zapłaty k. 153).

Nakaz zapłaty nie został skutecznie doręczony pozwanemu. Powód został zobowiązany do wskazania aktualnego adresu zamieszkania strony pozwanej, lecz nie wykonał nałożonego na niego obowiązku. Postanowieniem z dnia 12 października 2016 r. Sąd Rejonowy w Kościerzynie uchylił nakaz zapłaty. (postanowienie k. 160)

Postanowieniem z dnia 25 maja 2017 roku zawieszono postępowanie w sprawie. (postanowienie k. 169).

Postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2017 roku podjęto postępowanie w sprawie. (postanowienie k. 179).

S ąd ustalił, co następuje:

Bezsporne w sprawie było, że w dniu 12 października 2004 roku P. S. zawarł z (...) Bank SA we W. umowę pożyczki w koncie nr (...), na mocy której Bank udzielił pożyczkobiorcy pożyczki w rachunku bieżącym PROFIT w kwocie 4.500 złotych na okres do 11 października 2005 roku.

Na mocy punktu 3 umowy P. S. zobowiązał się do comiesięcznego zasilania rachunku bieżącego kwotą nie mniejszą niż 1.500 złotych, natomiast w myśl pkt 4 umowy przez comiesięczne zasilenie rachunku bieżącego rozumiano kwotę będąc jednorazową wpłatą gotówkową, bądź sumę kwot przelewów zasilających konto w danym miesiącu.

Stosownie do zapisu pkt 5 umowy strony umówiły się, że oprocentowanie pożyczki jest zmienne i w dniu zawarcia umowy wynosiło 14,80% w stosunku rocznym a zgodnie z pkt 6 oprocentowanie pożyczki oraz związane z nią opłaty i prowizje są określane odpowiednio w „Tabeli oprocentowania konta dla osób fizycznych” oraz „Tabeli opłat i prowizji obowiązującej w sieci detalicznej (...) Banku”. W pkt. 7 wskazano, że zasady zmian oprocentowania pożyczki określa „Regulamin konta dla osób fizycznych w (...) Banku”.

Zgodnie z pkt 9 ust. 1 umowy, po upływie okresu na który umowa została zwarta, bank automatycznie przedłuża umowę na kolejny dwunastomiesięczny okres, zachowując aktualną wysokość przyznanego limitu pożyczki. Przedłużenie umowy pożyczki nie wymagało podpisania aneksu do umowy.

(okoliczno ści bezsporne ponadto dowód:

- tabela oprocentowania konta k. 125-126

- regulamin k. 127-137,

- umowa pożyczki na rachunku bieżącym nr (...) k.144).

W dniu 12 października 2013 roku umowa pożyczki została przez bank odnowiona na dalszy 12-miesięczny okres. Z tego tytułu naliczono prowizję, którą obciążono pozwanego.

Pozwany nie wypowiedział umowy pożyczki.

Ostatnia wpłata została dokonana na konto pozwanego w dniu 9 czerwca 2014 roku. Kwota ta została następnie zaliczona na kapitalizację odsetek kredytowych od salda pożyczki. W tym okresie faktycznie z konta korzystała żona pozwanego.

Po tej dacie nie dokonywano dalszych wpłat.

(dow ód: - wyciąg z ksiąg banku k. 23-124,

- zeznania pozwanego P. S. w charakterze

strony k. 213-214).

W dniu 22 listopada 2015 (...) SA z siedzibą we W. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, w którym stwierdził istnienie wymagalnej wierzytelności z tytułu zadłużenia P. S. wynikającego z przedmiotowej umowy w wysokości 6.578,96 złotych, a także dalsze odsetki, które obciążają dłużnika od dnia następnego po wystawieniu wyciągu z ksiąg bankowych do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 6.578,96 zł.

(dow ód: - wyciąg z ksiąg banku z dnia 22.11.2015 r. k. 23).

Powód skutecznie doręczył pozwanemu wezwanie do zapłaty z dnia 31 maja 2015 roku w którym wezwał do uregulowania, w terminie 14 dni niespłaconych w terminie, zapadłych należności powoda z tytułu umowy pożyczki w koncie.

Mimo wezwania do zapłaty należności, do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie P. S. nie wykonał zobowiązania.

(okoliczno ści bezsporne ponadto dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 138

- doręczenie k. 139)

Następstwo prawne powoda (...) SA we W. po (...) Bank SA we W. nie było w niniejszej sprawie sporne, ponadto wynikało ze złożonego do sprawy odpis z Krajowego Rejestru Sądowego.

(dow ód: odpis KRS k. 21-22).

Pozwany sam utrzymu7je 11-letnią córkę, przebywa na zasiłku rehabilitacyjnym w kwocie 2700zł. była żona powoda, która korzystała z konta nie partycypuje w kosztach utrzymania i spłaty długów powstałych z małżeństwa. Z zawodu jest inżynierem telekomunikacji. (okoliczności bezsporne)

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci dokumentów prywatnych złożonych przez powoda (umowa pożyczki gotówkowej, tabela oprocentowania konta, odpis z Krajowego Rejestru Sądowego, zestawienie transakcji).

Sąd nie znalazł z urzędu podstaw do ich podważania i uznał je za wiarygodne, nie były one też kwestionowane przez pozwanego który przy pierwszej czynności procesowej uznał żądnie pozwu wnosząc wyłącznie o rozłożenie należności na raty z uwagi na podjęcie nowej pracy i spłatę innych długów.

Nadto Sąd oparł się na przedstawionym przez powoda wyciągu z ksiąg bankowych Banku z dnia 22 listopada 2015 r., z którego wynika obowiązek P. S. zapłaty istniejącego zadłużenia z tytułu umowy pożyczki w koncie w wysokości dochodzonej pozwem. Przedłożony przez Bank wyciąg ma bowiem moc prawną dokumentu urzędowego w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń, przez co stanowi on dowód tego, co zastało w nim urzędowo zaświadczone (art. 95 ust. ustawy z dnia 29.08.1997r.- Prawo bankowe w zw. z art. 244 kpc).

Ponadto przesłuchał pozwanego P. S., który nie kwestionował żądania pozwu. Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego, który twierdził, że nie interesował się kontem, albowiem było ono również własnością jego żony, z którą się rozstał i nie utrzymywał kontaktów. Aktualnie pozwany spłaca zadłużenia powstałe w małżeństwie, samodzielnie utrzymuje córkę i wynajmuje mieszkanie.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią przepisu art. 471 kc, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W zawisłej sprawie pozwanego łączyła z poprzednikiem prawnym powoda umowa z dnia 12 października 2004 roku, na podstawie której Bank udzielił pozwanemu pożyczki w koncie z możliwością automatycznego jej przedłużenia na dalszy okres, równocześnie pozwany był zobowiązany do comiesięcznego zasilania rachunku bieżącego kwotą nie mniejszą niż 1.500 złotych

Pozwany przez 10 lat wywiązywał się z zawartej umowy, ostatniej wpłaty dokonał w czerwcu 2014 roku i zaprzestał wykonywania ciążącego na nim zobowiązania. Do tego czasu pozwany dokonywał systematycznego zasilania konta, korzystał ze środków przeznaczonych do jego dyspozycji zgodnie z zawartą umową. Bank w ramach zawartej umowy i zgodnie z jej treścią dokonał automatycznego przedłużenia zwartej umowy w 12 października 2013r.

W okolicznościach niniejszej sprawy decyzja wierzyciela była uzasadniona wieloletnią praktyką stron

Wobec powyższych stwierdzeń, a także mając na uwadze, iż obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc), Sąd ocenił, iż żądanie powoda zasługuje na uwzględnienie. Dłużnik nie wykonał bowiem ciążącego na nim obowiązku spłaty zadłużenia wobec powoda.

W oparciu o zgromadzone w sprawie dowody - w szczególności wyciąg z ksiąg bankowych Banku z dnia 22 listopada 2015r., mający moc prawną dokumentu urzędowego, którego prawdziwość i wiarygodność nie została przez pozwanego na żadnym etapie postępowania zakwestionowana - Sąd ustalił, iż zgłoszone w pozwie roszczenie jest zasadne i znajduje uwzględnienie w okolicznościach niniejszej sprawy. Jednocześnie pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, które świadczyłyby o spełnieniu ciążącego na nim zobowiązania w całości czy w części, przyznając wręcz że nie interesował się kontem.

Z powyższego Wyciągu z ksiąg banku (...) SA we W. wynika, iż na dzień 22 listopada 2015 r. powodowi przysługiwało wobec pozwanego P. S. wymagalna wierzytelnosć w kwocie 6.587,96 wraz z odsetkami umownymi od dnia 23.11.2015 r. w wysokości stanowiącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP.

Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 471 kc Sąd orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.587,96 wraz z odsetkami umownymi od dnia 23.11.2015 r. w wysokości stanowiącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP przy czym od dnia 01.01.2016 r. nie wyższych niż odsetki maksymalne za opóźnienie do dnia 11.12.2017r. zgodnie z art. 481 §2 (1)kc.

Stosownie do przepisu art. 320 k.p.c.w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. O zastosowaniu przepisu art. 320 k.p.c. sąd rozstrzyga fakultatywnie i z urzędu, biorąc za podstawę orzeczenia całokształt sytuacji zobowiązanego do zapłaty. Nie ma też przeszkód do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, na uzasadniony wniosek strony zobowiązanej do zapłaty. Sytuacja osobista i majątkowa pozwanego uzasadnia zastosowanie wobec niego regulacji przewidzianej w przepisie art. 320 k.p.c. Pozwany oświadczył, iż firma, w której pracował utraciła kontrakt, obecnie nie ma zatrudnienia i przebywa na zasiłku rehabilitacyjnym w wysokości 2.700 złotych. Ma na utrzymaniu 11 letnią córkę, na którą otrzymuje alimenty egzekwowane przez komornika, nie otrzymuje zasiłku wychowawczego. Koszt wynajmu mieszkania to 1500 złotych miesięcznie. Wprawdzie wysokość tego dochodu mogłaby wskazywać, iż sytuacji majątkowej pozwanego nie można uznać za szczególnie trudną, jednak z uwagi na obciążenia finansowe i ponoszone wydatki, w ocenie sądu pozwany nie jest w stanie zasądzonej pozwem kwoty uregulować jednorazowo. Pozwany deklaruje, iż na spłatę zadłużenia jest w stanie wygospodarować kwotę 100-200 złotych miesięcznie. W ocenie sądu kwotę 6 pierwszych rat w wysokości 200 złotych każda, kolejnych 10 rat w wysokości 500 złotych a ostatniej 17 raty w kwocie 378,96 złotych należy uznać za rozsądną i gwarantującą spłatę zasądzonej należności. Rozłożenie należności na raty leży zatem nie tylko w interesie pozwanego, ale również w interesie powoda, gdyż czyni zapłatę zasądzonej kwoty realną. Należy przy tym dodać, iż uchybienie przez pozwanego warunkom zapłaty co najmniej jednej kolejnej raty, czyni całą należność natychmiast wykonalną. Sąd miał tutaj na względzie fakt, że pozwany przez 10 lat obowiązywania umowy wywiązywał się z jej postanowień, częstokroć zasilając konto kwotą przekraczającą umówione 1500zł. Sam fakt że w ostatnim roku obowiązywania umowy wystąpiły zaległości został przez pozwanego usprawiedliwiony jego sytuacją rodzinną i zawodową, które uległy załamaniu. Nie było to wynikiem zawinionych działań pozwanego.

Według Sądu Najwyższego, art 320 k.p.c. ma znamiona materialnoprocesowe, pozwala bowiem sądowi ingerować w sferę prawa materialnego, jaką jest termin wykonania zobowiązania. Stanowisko to zostało zawarte w mającej moc zasady prawnej uchwale składu siedmiu sędziów z 22 września 1970 r. (III PZP 11/70), w której stwierdzono zarazem, że wyrok w części orzekającej o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty ma charakter konstytutywny. Sąd nie może wprawdzie na podstawie powyższego przepisu odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, jednakże rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat, co znalazło odzwierciedlenie w treści wyroku.

Jednocześnie przepis art. 108 §1 kpc nakazuje Sądowi rozstrzygać o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji.

W ocenie sądu uzasadnione było zastosowanie art. 102kpc i odstąpienie od obciążenia pozwanego kosztami toczącego się postępowania. Pozwany otrzymywał wezwania do zapłaty kierowane na nieaktualne adresy, był w konflikcie z żoną i nie miał możliwości uzyskania informacji o istniejącym zadłużeniu. Przy pierwszej czynności procesowej uznał żądnie pozwu wnosząc jedynie o rozłożenie należności na raty w celu wywiązania się ze zobowiązania. Dlatego też, mając na względzie całokształt sprawy, Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku.

SSR Magdalena Lema ńczyk-Lis

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2. (...)

3. (...)

K., dnia 02.01.2018r.